Gdyby nie pandemia, to właśnie zapraszalibyśmy Państwa na kolejną edycję Czarnego Wesela. Ale niestety, już drugi rok z rzędu nie możemy pokazać Państwu na żywo, do zaobserwowania, sposobu, w jaki Słowińcy pozyskiwali torf. Bo, przypomnijmy, Czarne Wesele (Schwarze Hohzeit) na wsi słowińskiej to był kilkunastodniowy okres kopania torfu, który zwykle odbywał się właśnie w maju, zanim zaczęły się sianokosy, choć rozpoczęcie prac uzależnione było również od warunków pogodowych.

 Praca przy przygotowaniu torfu była ciężka, szczególnie transport torfu taczkami, czy na śliskich deskach, na nasłonecznioną przestrzeń, by tam, ułożony w piramidki, wysychał do końca lata. Dlatego też każda gospodyni starała się zapewnić kopiącym pożywny posiłek. Nie brakowało chleba z masłem, wędzonej kiełbasy, szynki i jaj. Ale za to mało wiejskich produktów, zwłaszcza  masła i jaj, było w tym czasie  na targowiskach i były one znacznie droższe.

„Starzy i młodzi, nawet dzieci, wyruszają na bagniska, na których, skrzętnie i ciężko pracując, wydobywa się torf” – pisała lokalna Ostpommersche Heimat w 1935 roku. A z czasów nauczyciela Paula Berndta (1899-1905) ze szkoły w Dargolezie (gmina Główczyce) pochodzi przekaz o corocznych feriach na kopanie torfu, które najczęściej przypadały na drugą połowę maja. „Cała dziatwa szkolna – za wyjątkiem najmniejszych dzieci – dostawała cztery dni wolnego, by pomagać rodzicom przy ciężkim wydobywaniu torfu” – pisała ta sama gazeta w 1936 roku, powołując się na przekaz wspomnianego nauczyciela.

Po więcej informacji na temat Czarnego Wesela odsyłamy do zakładki WYDARZENIA.

A namiastką niech będzie kilka kadrów z poprzednich edycji tego muzealnego zdarzenia, organizowanego od 1995 do 2019 co roku w pierwsze trzy dni maja.

Mamy nadzieję, że w przyszłym roku, po dwuletniej przerwie pandemicznej, wznowimy edycje Czarnego Wesela. Już teraz zapraszamy.

Chcąc podkreślić ten dzień przybliżymy Państwu najstarszy, chroniony przez Muzeum obiekt architektury słowińskiej. To chałupa Charlotty Klück, zbudowana w końcu XVIII wieku, a na teren muzeum przeniesiona w latach osiemdziesiątych ze wschodniej części wsi Kluki, z siedliszcza zwanego Dambowi. Jest to szerokofrontowa chata familijna, z wysokim dachem trzypołaciowym z naczółkiem, pokrytym trzciną, i najstarszym typem komina, jakim jest szeroki komin sztagowy, nazywany też brożynowym. Komin zbudowany jest z czterech drągów (brożyn), ustawionych na planie kwadratu, w górze nachylonych lekko do środka, połączonych poziomymi szczeblami. Ta drewniana konstrukcja wypełniona jest słomą i gliną. Komin wyniesiony jest tylko do poddasza, a jego dolna partia stanowi komorę, nazywaną czarną kuchnią, do której dostęp jest z sieni. W kuchni umieszczone jest otwarte palenisko oraz kominki i paleniska pieców grzewczych z izb usytuowanych po południowej i północnej stronie komina.  

W 2013 roku, ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w ramach programu Dziedzictwo Kulturowe – Ochrona Zabytków, zrekonstruowana została przybudówka, która stanowiła z częścią mieszkalną całość chałupy, a której w latach osiemdziesiątych nie postawiono. W ramach realizowanego zadania dokonano również umocnienia fundamentów i remontu ścian komina, a także remontu konstrukcji dachowej z wymianą poszycia włącznie.

CHROŃMY ZABYTKI!

W związku z zarządzeniem rządu Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach, tak jak wszystkie placówki kultury, pozostaje zamknięte do odwołania.

W związku z drugą falą pandemii i podjęciem kroków mających na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się wirusa COVID-19, Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego zdecydował o zamknięciu instytucji kultury dla publiczności od 7 listopada 2020 r. do odwołania.